Diyelim 100 yıl öncesinin fütürist sanatçıları birkaç günlüğüne bizim sefil global kriz yılımız 2009'a şöyle bir uğradılar. daha doğrusu onlara öyle bir şans tanındı ve de bugünün gazetesini okumaya koyuldular; ne düşünürlerdi dersiniz?
ne muazzam bir zaman diyerek hayranlık duyarlardı, orası kesin. bankaların iflası, siyasetin çaresizliği... ve de fütürizm sanatçılarının en bayıldığı şey manifesto yazmak olduğu için şöyle bir "hymne" düzerlerdi: "dibe çöküşün güzelliği/estetiği" ya da "paranın bitişi" gibi.
bu zamanları bizzat yaşayan bizler ise şaşkınlık ve öfke içinde yüzlerine güler ya da haykırırdık mutlaka. onlar da 'niye bu kadar karamsarsınız; her şeyin çökmesi kadar harikulade bir şey yok ki, bütün aydınlanmalar büyük çöküşlerden doğar derlerdi muhtemelen.
zira kendi dönemlerinde, yani 100 yıl önce 20 şubat 1909 tarihinde "figaro"nun baş sayfasında "fütürist manifesto" yayınlandığında, tüm sanatçılar çöküş ve yokoluşa methiyeler düzdüler. "tüm kütüphaneleri yakın" diye seslendiler okuyuculara. müzeleri sular altında bırakın, bırakın o büyük dev yapıtlar sular altında gömülsün"...
fütüristlerin istedikleri tek şey geçmişi tamamen yok etmekti. özellikle de vatanları italya'yı kurtarmaktı dertleri. "kansere yakalanmış profesörlerden, ciceronlardan ve antikalardan". bunun gerçekten olması için hiç tereddütsüz silahlanmaya çağırdılar: "savaşı yüceltiyoruz çünkü savaş dünyanın tek hijyeni" ...
(bugünün tarihteki yerine ilişkin küçük bir hatırlatmaydı..:))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder