berlin'de yaşayan kanadalı peaches uluslararası müzik piyasasında kocaman bir isım artık. ilk albümü "teaches of peaches", peşinden gelen "fatherfucker" ve "impeach my bush" elektro punk ülkesinin ikonları. peches'in trendsetter olduğundan söz etmeye gerek var mı bilmiyorum. madonna da ondan faydalanıyor, iggy pop da. şimdi 4. albümü çıktı. "i feel cream" en pop sayılabilecek albümü. ve SÜPER!! spex'in asıl adı merril nisker olan peaches ile yaptığı röportajı sizin için derledim:
sayın nisker, pop gazetecisi tobias rapp'i tanıyor musunuz?
tabii ki tanıyorum.
yeni bir kitabı çıktı. ismi "lost and soul". kitap tekno metropolü olarak berlin üzerine. rapp kitabında "berlin için görünürde yeni bir madonna yok. berlin'den çıkan tek star peaches" diyor.
vayyy! richie hawtin ne diyecek buna acaba? "lost and sound" kitabını biliyorum. ayrıca tobias'ın kardeşi cornelius benim grubumda çalıyor. aynı zamanda yapımcı ve bin yıl önce bana pro tool'larını ve muzik software'ini öğreten adam. cornelius'un bir de kendi grubu var, sweet mashine diye. yeni albümün turnesinde benimle birlikte olacaklar.
dansçılar da olacak mı turnede?
hayır. ama gene de dansçılar olacak sahnede. nereye gitsem peşimden gelen deliler var. onları sahneye çağırıyorum, çıldırıyorlar.
"fuck the pain" ya da "lovertits" gibi hit parçalar yazdınız. başarınız bunların yanına yenilerini koyabileceğiniz ihtimaliyle ölçülüyor. peaches olarak geçen 10 yılda üzerinizdeki baskı arttı mı?
bence tuhaf olan, sonradan hit olan bu parçaların başlangıçta plak firmalarının ilgisini çekmemiş olmaları. bundan tek sonuç çıkartabilirim: hiç baskı altında değilim. hala bir plak firmasına albüm yapmak daha garip geliyor bana. insanlar hala albüm satın alıyorlar mı diye soruyorum kendime. hala bu katgoride düşünüyorlar mı? piyasaya albüm çıkartmanın tuhaf kaçtığı bir zamanda yaşıyoruz.
star sistemine inanıyor musunuz?
hiçbir zaman inanmadım. "fuck the pain"i hit olarak görüyorsanız, o zamanlar ne bir klip vardı bununla ilgili, ne bir radyo çaldı parçayı, klasik anlamda promosyon da yapılmadı. yani bu parçayı hit yapacak bir girişimde bulunulmadı.
yine de hit oldu. bütün o elektro-myspace-müzisyen kuşağına öncülük ettiniz ve de hepsi bir gün sizin gibi çıkış yapmanın peşinde.
o zamanlar yapmam gerekeni yaptığımda myspace falan yoktu. web 2.0 da yoktu. daha start bile almamışlardı. bugünlerde birileri gerçekten iyi olsa bile, ilk albümü çıkmadan miyadını doldurabiliyor. biraz abartmış olabilirim ama bir müzisyenden artık büyük şeyler bekleniyor. bu yüzden fazlasıyla baskı altındalar. hemen ünlü olmak istiyorlar ve de ünlü olmak aynı zamanda hızlı olmak anlamına geliyor.
bugünün starlarına kalan warhol'un 15 dakikalık şöhret meselesi gibi bir şey mi?
geçenlerde pencereden dışarı baktım ve kendi kendime şöyle dedim. şu insanlara bak. herkes pop veya rock yıldızı gibi dolaşıyor. her yerde graffitiler var. her yerde reklam var. artık neyin şaka, neyin ciddi olduğunu bile algılayamaz olduk. pop kültürü hangisi? reklam hangisi? popun enstrümanlarıyla reklam yapılıyor. warhol bunu görseydi, gülmekten yarılırdı. toplum tepeden tırnağa ironi halinde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder